Ang Liwanag ng Pag-asa
(Ang nagde-deklama ay naglalakad patungo sa gitna ng entablado, mataimtim ang mukha at puno ng damdamin)
Sa gitna ng dilim, sa gitna ng unos,
Nasaan ang liwanag na ating hinahanap?
Sa gitna ng pagsubok, sa gitna ng pighati,
Nasaan ang pag-asa na ating inaasam?
(Tumingin sa paligid, parang naghahanap)
Naririto ba ito sa mga bulong ng hangin?
Sa pag-agos ng ilog na nag-uumapaw?
Sa pagsikat ng araw na nagpapailaw sa daan?
O sa puso ng tao na nagmamahal ng tunay?
(Ibinuka ang palad, nag-aalok)
Ang liwanag ng pag-asa, hindi ito isang bagay,
Hindi ito isang lugar na ating matatapat.
Ito ay isang damdamin, isang paniniwala,
Isang pag-asa sa kabila ng lahat ng pagsubok.
(Lumalakad nang dahan-dahan, nagsasalita ng may pag-iingat)
Sa gitna ng pagkawalang-pag-asa,
Tandaan ang kagandahan ng mundo.
Sa bawat pagbagsak,
Tandaan ang pag-ibig na iyong nadarama.
(Tumitingin nang diretso sa madla, nagsasalita ng may kapangyarihan)
Ang liwanag ng pag-asa, ito ay nasa loob natin,
Isang apoy na di kailanman mamamatay.
Kahit sa gitna ng dilim,
Tandaan, ang ating pag-asa ay patuloy na nag-aapoy.
(Naglakad patungo sa gilid ng entablado, nagtatapos ng may ngiti)
Kaya't tumayo tayo,
At yakapin ang liwanag ng pag-asa.
Para sa ating sarili,
Para sa ating kapwa,
Para sa isang mas magandang bukas.