Ang Liwanag sa Dilim
(Isang babae, si Ana, nakaupo sa isang madilim na silid. Nag-iisa siya at malungkot. Sa kanyang harapan, nakasindi ang isang maliit na kandila, nagbibigay ng kaunting liwanag sa paligid.)
Ana: (Mahina ang boses, halos pabulong) Ang dilim... tila ba nakayakap sa akin. Walang katapusan ang lungkot, walang patid ang sakit. Para akong nawawala sa isang malawak na disyerto, walang matatanaw na liwanag, walang maririnig na boses.
(Tumayo siya at lumapit sa bintana, tinitigan ang madilim na kalangitan.)
Ana: Kailan kaya sisikat ang araw? Kailan kaya mapawi ang dilim na ito? Ang bawat patak ng luha, parang patak ng ulan sa aking puso, hindi maawat, hindi mapigilan.
(Napabalik siya sa kanyang upuan, nanginginig ang kanyang kamay.)
Ana: Pero bakit? Bakit ganito ang aking nararamdaman? Bakit ako pinarurusahan ng tadhana? Ang aking mga pangarap, ang aking mga pag-asa, lahat ay naglaho na parang usok sa hangin.
(Tumingin siya sa kandila, ang liwanag nito ay nagsisimula nang lumiliit.)
Ana: Kahit gaano kaliit, mayroon pa ring liwanag. Kahit gaano kadilim ang paligid, mayroon pa ring pag-asa.
(Napapikit siya, nag-iisip ng malalim.)
Ana: Kailangan kong magtiwala. Kailangan kong lumaban. Kailangan kong hanapin ang liwanag sa dilim.
(Binuksan niya ang kanyang mga mata, isang bagong determinasyon ang nakikita sa kanyang mukha.)
Ana: Sa gitna ng unos, mayroong isang tahimik na kagandahan. Sa gitna ng kadiliman, mayroong isang nagniningning na liwanag. At ako, hahanapin ko ang liwanag na iyon, hanggang sa mahanap ko ang aking tunay na pagkatao.
(Tumayo siya ng tuwid, ang kanyang mukha ay puno ng pag-asa.)
Ana: Sapagkat alam ko, sa kabila ng lahat, ang pag-asa ay hindi kailanman mamamatay.