Ang Hinagpis ni Sisa
(Si Sisa, isang babaeng payat at naghihingalo, nakatayo sa gitna ng entablado. Ang kanyang mga mata ay puno ng lungkot at takot. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang hawak ang isang kupas na larawan ng kanyang mga anak.)
Sisa: (Mahinang bulong) Basilio... Crispin... Mga anak ko... Nasaan na ba kayo?
(Tumingin siya sa paligid na tila naghahanap ng sagot sa hangin. Ang kanyang mga mata ay nangingilid ng luha.)
Sisa: (Bumubulong na may pagmamakaawa) Sinabi ng mga tao na nasa kamay na ng mga guardia civil ang aking mga anak. Bakit? Ano ba ang kasalanan ng aking mga anak?
(Naalala niya ang huling pagkakataon na nakita niya ang kanyang mga anak.)
Sisa: (Nagkukuwento na parang nakikipag-usap sa mga anino) Noong nakaraang araw, naglakad ako nang ilang milya papunta sa bayan. Naghahanap ako ng pagkain para sa aking mga anak. Pero pagdating ko sa bahay, wala na sila. Wala akong makitang bakas.
(Nag-iisip siya ng malalim, ang kanyang mga mata ay nagsisimula nang magdilim.)
Sisa: (May takot sa boses) May narinig akong mga bulong sa bayan. Sabi nila, kinuha ang aking mga anak ng mga guardia civil. Sinabi nilang magnanakaw ang aking mga anak!
(Nagsimula nang umiyak si Sisa. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig nang husto.)
Sisa: (Umiiyak) Hindi! Hindi totoo! Hindi magnanakaw ang aking mga anak! Sila ay mababait! Sila ay masisipag!
(Nagkukumahog siyang ipaliwanag ang kanyang nararamdaman.)
Sisa: (Nanlilimos) Lahat ng taong nakakakilala sa aking mga anak ay nakakaalam na hindi sila magnanakaw. Hindi sila nagnanakaw. Hindi sila kailanman nagnanakaw!
(Tumayo siya ng tuwid, ang kanyang mukha ay puno ng paghihiganti.)
Sisa: (Galit) Kung sino man ang nagsabi ng mga kasinungalingan tungkol sa aking mga anak, sana’y parusahan kayo ng Diyos! Sana’y magdusa kayo sa hirap at sakit na aking nararamdaman ngayon!
(Naglakad siya patungo sa likuran ng entablado, ang kanyang mga mata ay puno ng lungkot at kawalan ng pag-asa.)
Sisa: (Mahinang bulong) Basilio... Crispin... Nasaan na ba kayo?
(Nawala si Sisa sa dilim. Naiwan ang entablado na tahimik, ang hangin ay nagdadala ng isang malungkot na himig. Ang mga manonood ay naiwan na nag-iisip tungkol sa kalupitan ng mundo at ang pagdurusa ng isang inang naghahanap ng kanyang mga anak.)