Isang araw, naglakbay si Matabagka sa isang malawak na kagubatan, sumusunod sa mga alamat tungkol sa Diyos ng Hangin. Sa kanyang paglalakbay, nakasalubong niya ang iba't ibang nilalang - mga duwende, mga engkanto, at mga hayop na nagsasalita. Nakatanggap siya ng mga pahiwatig, mga babala, at mga hamon mula sa mga nilalang na ito, na nagtuturo sa kanya ng mga aralin tungkol sa buhay, katapangan, at ang tunay na kahulugan ng pananampalataya.
Sa wakas, nakarating si Matabagka sa isang mataas na bundok kung saan sinasabing naninirahan ang Diyos ng Hangin. Ngunit hindi ito isang madaling paglalakbay. Kailangan niyang harapin ang mga bagyo, mga pagsubok ng kanyang katapangan, at mga pagdududa sa kanyang puso.
Nang makarating siya sa tuktok ng bundok, nakita niya ang isang malaking puno na nag-iisa sa gitna ng kagubatan. Sa ilalim ng puno, isang matandang lalaki ang nakaupo, na parang nakalutang sa hangin. Ito ang Diyos ng Hangin.
Nagtanong si Matabagka kung paano niya maliligtas ang kanyang bayan mula sa tagtuyot. Ngunit sa halip na sagot, sinabi ng Diyos ng Hangin, "Ang tunay na lakas ay hindi nagmumula sa akin, kundi mula sa iyong puso." Ipinakita ng Diyos ng Hangin kay Matabagka ang kahalagahan ng pagkakaisa, pagtutulungan, at ang lakas ng pag-asa.
Bumalik si Matabagka sa kanyang bayan, dala ang bagong kaalaman at pananaw. Hinimok niya ang kanyang mga kababayan na magtulungan upang magtanim ng mga puno at magsagawa ng mga ritwal upang hilingin ang ulan. Sa tulong ng kanilang pananampalataya at pagkakaisa, bumalik ang ulan sa kanilang lupa, at nabuhay muli ang kanilang bayan.
Ang kwentong ito ay nagpapakita ng kahalagahan ng pananampalataya, pag-asa, at pagkakaisa sa gitna ng mga pagsubok sa buhay. Ito ay nagpapaalala sa atin na ang tunay na lakas ay hindi nagmumula sa labas, kundi sa ating mga puso at sa ating kapwa.