Sa bawat daan, walang maingay na tinig.
Isang lipunan, payapa at payapang naghihintay,
Sa bawat araw, na parang bagong pag-awit.
Walang ingay ng sasakyan, ni tugtog sa radyo,
Lamang ang huni ng ibon, at ang alon sa dagat.
Isang tanawin, malinis at kalmado,
Sa bawat sulok, kapayapaan ang nararamdaman.
Sa mga mukha, nakikita ang ngiti ng pag-asa,
Sa kanilang mga puso, puno ng pagmamahal at pagkakaisa.
Wala nang away, ni gulo sa paligid,
Lamang pag-unawa, at ang pagiging tahimik.
Ngunit sa likod ng katahimikan, may lihim na nagtatago,
Isang pag-aalala, na parang bagong pag-aalaga.
Baka ba'y nawawala ang tunog ng mga pangarap,
Sa gitna ng katahimikan, mayroon bang nawawala?
Sa isang tahimik na lipunan, kailangan nating tingnan,
Ang mga tahimik na puso, ang mga tinig na dapat pakinggan.
Para sa tunay na kapayapaan, hindi lamang katahimikan ang kailangan,
Kundi ang pagkakaisa, at pag-unawa sa bawat isa, sa anumang paraan.