Ang Bata sa Basurahan
Nagising si Miguel sa tunog ng mga bubuyog. Ilang minuto lang, naiintidihan na niya ang tunog – ang mga bubuyog na kumakain sa mga basura sa tabi ng kanilang kubo. Sa edad na walo, sanay na siya sa amoy at ingay na ito. Walang ibang alam na buhay si Miguel kundi ang pagiging isang batang nag-aaksaya sa basurahan.
Sa umaga, nakikipagsiksikan si Miguel sa iba pang mga bata sa paghahanap ng mga maibibenta. Ang mga sirang bote, basurang papel, at mga lumang lata ay ang kanilang kayamanan. Hindi lahat ng araw ay mabuti. Minsan, gutom silang uuwi, o mapapalo ng mga matatanda dahil nakialam sila sa kanilang basurahan.
Isang araw, habang naghahanap si Miguel, nakita niya ang isang lumang aklat. May mga larawan at kuwento sa loob. Nag-aalangan siya noong una, pero nainggit siya sa mga batang masaya sa mga larawan. Sa araw na iyon, nagsimula na siyang magbasa. Ang mga kwento ang naging kanyang takbuhan mula sa realidad ng kanyang buhay.
Nagsimula siyang mangarap. Nangarap siyang makapag-aral at makawala sa kanilang kubo. Nangarap siyang matuto magbasa at magsulat, at makapagtrabaho sa isang opisina, hindi sa basurahan.
Alam ni Miguel na mahirap ang kanyang pangarap. Pero habang nagbabasa, hindi niya maramdaman ang gutom, hindi niya maramdaman ang init ng araw. Sa mga pahina ng libro, nakita niya ang kanyang pag-asa, ang kanyang paglaya.