Ang Pangarap na Walang Hanggan
Ang tunog ng kampana ng simbahan ang nagising kay Clara. Dalawang beses itong tumunog, hudyat ng alas-sais ng umaga. Napabalikwas siya mula sa pagkakahiga at bahagyang napangiwi sa sakit ng kanyang ulo. Ang panaginip ay parang isang mahabang pelikula na naglalaro sa kanyang isip. Narito na naman ang pamilyar na pakiramdam - ang pagkalito at pagkawala sa isang mundo na hindi niya maintindihan.
Ang panaginip ay tungkol sa isang malawak na kagubatan. Mga puno na tumataas at nagtatakip sa araw, ang kanilang mga sanga ay nagsasayawan sa hangin. Sa gitna ng kagubatan ay isang maliit na kubo, na nagsisilbing kanlungan sa isang matandang babae na nag-aalok sa kanya ng tsaa. Ang tsaa ay may kakaibang lasa, parang isang halo ng luha at kaligayahan. Nakausap niya ang matanda, at nagbigay ito sa kanya ng isang babala: "Huwag kang mawawala sa kagubatan, anak. May mga panganib na naghihintay sa iyo."
Nagising si Clara na puno ng kaba. Hindi niya maintindihan kung bakit ganito ang kanyang panaginip, ngunit naramdaman niya na may mahalagang mensahe ito. Nang bumangon siya mula sa kama, nakita niya ang isang maliit na bulaklak na nakapatong sa kanyang mesa. Hindi niya alam kung saan ito nanggaling, pero alam niya na ang bulaklak ay mula sa panaginip. Kinuha niya ito at inamoy. Ang bango nito ay nagpabalik sa kanya sa kagubatan, sa matandang babae, at sa kanyang babala.
Sa buong araw, paulit-ulit niyang iniisip ang panaginip. Naramdaman niya ang pangangailangan na maunawaan ito, na malaman kung ano ang mensahe nito sa kanya. Nang gabing iyon, muli siyang nanaginip. Bumalik siya sa kagubatan, pero sa pagkakataong ito, nakita niya ang panganib na binanggit ng matanda. Isang malaking hayop, isang lobo, ang naghihintay sa kanya sa gitna ng kagubatan. Naramdaman niya ang takot, pero sa halip na tumakbo, naisip niya ang babala ng matanda: "Huwag kang mawawala sa kagubatan."
At sa sandaling iyon, nagising si Clara. Naramdaman niya ang pawis sa kanyang noo, ang kanyang dibdib ay tumitibok nang malakas. Napagtanto niya na ang panaginip ay hindi isang simpleng pangarap, kundi isang babala. Ang kagubatan ay kumakatawan sa kanyang buhay, ang lobo ay kumakatawan sa mga panganib na naghihintay sa kanya, at ang matanda ay kumakatawan sa kanyang intuwisyon. Kailangang makinig si Clara sa kanyang intuwisyon upang hindi siya mawala sa kanyang sariling buhay.
Sa sumunod na mga araw, nagsimula nang magbago ang buhay ni Clara. Naging maingat siya sa kanyang mga desisyon, mas nakinig sa kanyang damdamin. At habang tumatagal, unti-unting nawala ang mga panaginip na nagpapaalala sa kanya sa kagubatan. Ngunit ang mga aral na natutunan niya ay nanatili. Natuto siyang magmahal, magtiwala, at manatiling matatag kahit na sa harap ng mga panganib.
Ang pangarap na walang hanggan ay hindi na siya ginagambala, ngunit ang mga mensahe nito ay naging gabay sa kanyang buhay. At sa tuwing may nararamdaman siyang pagdududa o takot, naaalala niya ang matandang babae at ang kanyang babala: "Huwag kang mawawala sa kagubatan."