Ang Batang Pulubi
(Isang bata, nag-iisa at marumi, nakaupo sa gilid ng kalsada. Nakatingin siya sa mga taong dumadaan.)
Bata: (Malungkot) Ang sarap sigurong magkaroon ng pamilya, ng bahay, ng masarap na pagkain. Ang sarap sigurong maramdaman ang pagmamahal ng isang ina, ang pag-aalaga ng isang ama.
(Tumingin siya sa isang babaeng may dalang batang nakangiti.)
Bata: (Mahina) Sana ako rin, may magmamahal sa akin. Sana ako rin, may nakakakilala sa akin.
(Naglakad ang babae palayo. Lumapit ang isang lalaki, may hawak na tray ng prutas.)
Lalaki: (Mataray) Umalis ka nga diyan! Ang baho mo! Para kang peste!
(Siniko ng lalaki ang bata at umalis.)
Bata: (Naiiyak) Bakit ba ako ganito? Bakit ba ako pinaparatangan?
(Napapikit ang bata at huminga ng malalim.)
Bata: (Determinado) Hindi ako susuko. Hindi ako magiging peste. Makakahanap din ako ng paraan para mabuhay.
(Tumayo ang bata at naglakad. Nagsimula siyang magkanta ng malakas.)
Bata: (Malakas na boses) "Patawad po, mahal kong mga tao, sa aking pagsusumamo. Walang makain, wala akong pera, pakiusap, tulungan niyo ako."
(Marami ang tumigil at tumingin sa bata. Ilang tao ang nagbigay ng pera at pagkain.)
Bata: (Nagpapasalamat) Maraming salamat po.
(Napakaganda ng ngiti ng bata. Parang may bagong pag-asa sa kanyang mga mata.)
Bata: (Sa kanyang sarili) Kahit mahirap ang buhay, may mga mabubuting tao pa rin sa mundo. Hindi ako mag-iisa. May mga taong nagmamalasakit sa akin.
(Naglakad palayo ang bata, dala-dala ang pag-asa at pagmamahal na natanggap niya.)
Narrator: Ang buhay ay puno ng mga hamon, pero hindi dapat tayo sumuko. Kahit gaano kahirap ang ating sitwasyon, may mga taong handang tumulong at magbigay ng pag-asa. Tandaan natin na lahat tayo ay may halaga at may kakayahan na magbigay ng kabutihan sa mundo.