Isang araw, isang batang lalaki na nagngangalang Kiko ay naligaw sa kagubatan habang naglalaro. Naglakad-lakad siya ng matagal, at nang dumilim ay wala na siyang nakikita. Natatakot siya at nagsimulang umiyak.
Bigla, nakita niya si Balantukan na nakatayo sa kanyang harapan. Nagulat si Kiko sa laki ng nilalang, pero napansin niyang hindi siya galit. Sa halip, may awa sa mga mata ni Balantukan.
"Bakit ka umiiyak, bata?" tanong ni Balantukan sa malumanay na boses.
"Naligaw po ako, at natatakot po ako," sagot ni Kiko.
"Huwag kang matakot, bata. Ako si Balantukan, at tutulungan kitang makauwi," wika ni Balantukan.
Dinala ni Balantukan si Kiko sa kanyang tahanan, isang malaking puno na puno ng mga bulaklak at prutas. Pinakain ni Balantukan si Kiko ng mga masasarap na prutas, at pinatulog siya sa isang malambot na kama na gawa sa mga dahon.
Kinaumagahan, ginising ni Balantukan si Kiko at hinatid siya sa gilid ng kagubatan. Nakita ni Kiko ang kanyang bahay sa malayo, at agad siyang tumakbo patungo dito.
"Salamat po, Balantukan! Hindi ko po malilimutan ang iyong kabutihan," wika ni Kiko habang tumatakbo.
Ngumiti si Balantukan, at bumalik sa kagubatan. Alam niya na mayroon siyang espesyal na regalo na maibibigay sa mga taong nangangailangan ng tulong. Ang kanyang mahika ay hindi lamang para sa pagpapagaling ng sugat, kundi para rin sa pagpapagaling ng mga puso.
At mula noon, ang kwento ni Balantukan ay naging alamat sa kagubatan, isang kwento ng pag-asa at kabutihan.