Ang Kuwento ni Andres Bonifacio
Si Andres Bonifacio, isang mahusay na anak ng bayan, ay isinilang noong 30 ng Nobyembre, 1863, sa Tondo, Maynila. Siya ay anak ni Santiago Bonifacio at Catalina de Castro. Kahit hindi nakatapos ng pag-aaral, nagtagumpay siyang matuto at umunlad sa pamamagitan ng sariling sikap.
Bilang isang kabataang lalaki, nakita ni Bonifacio ang kahirapan ng mga Pilipino sa ilalim ng pamumuno ng mga Espanyol. Nagtrabaho siya bilang isang tindero at nag-aral ng maraming bagay, kabilang ang paggawa ng mga sapatos at pagsusulat. Napamahal siya sa panitikang Tagalog at naging aktibo sa pagsusulat ng mga tula at mga dula.
Noong 1892, itinatag ni Bonifacio ang Katipunan, isang lihim na samahan na naglalayong palayain ang Pilipinas mula sa mga Espanyol. Sa kanyang mga pananalita at sulatin, sinisigaw niya ang mensahe ng pagkakaisa at paglaban para sa kalayaan. Ang Katipunan ay mabilis na lumago at nagkaroon ng malaking bilang ng mga kasapi, mula sa iba't ibang panig ng Luzon.
Nang magsimula ang Rebolusyong Pilipino noong 1896, naging lider militar si Bonifacio. Pinamunuan niya ang kanyang mga kasama sa maraming tagumpay laban sa mga Espanyol, kabilang ang pakikipaglaban sa Balintawak at sa Tejeros Convention.
Ngunit nagkaroon ng di pagkakasundo sa pagitan ng mga lider ng Katipunan, at nahati ang samahan. Si Bonifacio ay nahuli at nahatulan ng kamatayan, na pinaratangan ng pagtataksil at sedisyon. Noong Mayo 10, 1897, ipinapatay si Bonifacio, sa bundok ng Maragondon, Cavite.
Kahit namatay siya, patuloy na nagbibigay inspirasyon si Bonifacio sa mga Pilipino. Siya ay itinuturing na Ama ng Rebolusyong Pilipino at isang simbolo ng pag-ibig sa bayan, katapangan, at pagkakaisa. Ang kanyang mga salita at halimbawa ay patuloy na nag-aalab sa puso ng mga Pilipino, nagpapaalala sa atin na laging may pag-asa, at na ang paglaya ay isang karapatan na dapat nating ipaglaban.