Ang Kuwento ni Salidum-ay
Si Salidum-ay ay isang magandang diwata na nakatira sa isang magandang kagubatan. Kilala siya sa kanyang kagandahan at kabaitan. Isang araw, isang tao ang nakita siya sa kagubatan, at agad na nahulog sa pag-ibig sa kanya.
Ang pangalan ng tao ay si Dumangsil. Hinanap niya si Salidum-ay sa kagubatan, ngunit hindi niya ito makita. Nang marinig ni Salidum-ay na hinahanap siya ni Dumangsil, nagtago siya sa isang puno.
Narinig ni Dumangsil ang tinig ni Salidum-ay, at humingi siya ng tawad sa kanyang pagiging bastos. Nangako siya na hindi na siya magiging bastos, at hinihintay lang niya ang paglabas ni Salidum-ay mula sa puno.
Ngunit hindi lumabas si Salidum-ay. Sa halip, nagtago siya sa puno at sinabi: "Huwag ka nang mag-antay, Dumangsil. Hindi ka mabubuhay sa kagubatan."
Nalungkot si Dumangsil at umalis sa kagubatan. Nagtungo siya sa isang malayong lugar at naging isang mandirigma. Nagtagumpay siya sa digmaan, at naging hari.
Nang marinig ni Salidum-ay na si Dumangsil ay naging hari, naisip niya na nagkamali siya. Sinubukan niyang maghanap kay Dumangsil, ngunit hindi niya ito makita.
Sa huli, natagpuan ni Salidum-ay si Dumangsil sa kanyang kaharian. Sinabi ni Salidum-ay kay Dumangsil na mahal niya siya, ngunit hindi na niya ito matatanggap.
Nalungkot si Dumangsil, ngunit pinilit niyang tanggapin ang sinabi ni Salidum-ay.
Mula noon, naging alamat ang kuwento ni Salidum-ay at Dumangsil. Ito ay isang kuwento tungkol sa pag-ibig, pagkawala, at panghihinayang.