Isang araw, habang naglalaro si Niko sa dalampasigan, nakita niya ang isang lumang bangka na nakasabit sa isang puno ng niyog. Kinuha niya ang bangka at dahan-dahang hinanap ang paraan upang mapaandar ito. Sa wakas, gamit ang kanyang imahinasyon at pag-asa, nagawa niyang i-navigate ang kanyang maliit na bangka sa malawak na karagatan.
Ang bawat paglalayag ni Niko ay isang pakikipagsapalaran. Hindi siya natatakot sa malakas na alon, sa matinding init ng araw, o sa mapanganib na mga hayop sa dagat. Ang kanyang puso ay puno ng lakas ng loob at pagmamahal sa kanyang pangarap.
Sa kanyang paglalayag, nakilala ni Niko ang iba't ibang tao. Ang isang matandang mangingisda na nagturo sa kanya ng mga lihim ng dagat, ang isang magandang babae na nagbigay sa kanya ng pagkain, at ang isang batang lalaki na nagbahagi ng kanyang kwento ng pag-ibig. Sa bawat pagkikita, nararamdaman ni Niko na mas lumalaki ang kanyang puso.
Ngunit isang araw, nagkagulo ang dagat. Ang malalaking alon ay tumatama sa kanyang maliit na bangka, at halos malunod siya. Sa gitna ng kaguluhan, nakita ni Niko ang isang malaking bituin na nagniningning sa langit. Parang sinasabi nito sa kanya na huwag sumuko, na ang kanyang paglalayag ay hindi pa tapos.
Nang makaligtas si Niko, nagpasya siya na ipagpatuloy ang kanyang paglalayag, ngunit sa ibang paraan. Nais niyang ibahagi ang kanyang karanasan sa iba, ang kanyang paglalayag sa puso ng bawat tao.
Nagsimula siyang magsulat ng mga kwento, na puno ng mga pakikipagsapalaran, pag-ibig, at pag-asa. Sa bawat kwento, binibigyang buhay niya ang kanyang paglalayag, ang kanyang pangarap, at ang kanyang pagmamahal sa dagat.
At sa ganoong paraan, ang paglalayag ni Niko sa puso ng isang bata ay nagpatuloy. Hindi na lamang sa dagat, kundi sa bawat puso ng tao na nakabasa ng kanyang mga kwento. Ang kanyang mga salaysay ay naging gabay, pag-asa, at inspirasyon sa marami, at ang kanyang pangarap ay nagpatuloy sa paglalayag sa walang hanggan.