Ang Manggagawa ng Krimen
(Naglalakad ang isang babae sa entablado, may dalang maliit na bag. Nanginginig ang kanyang kamay at makikita ang takot sa kanyang mga mata.)
Babae: (Mahina) Hindi ko sinasadya. Hindi ko gustong gawin 'yon. Pero naramdaman kong kailangan kong gawin ito. Para sa aking anak. Para sa kanyang kinabukasan.
(Naglalakad siya palapit sa isang mesa na may nakapatong na larawan ng isang lalaki. Tinitingnan niya ito nang may lungkot.)
Babae: Mahal kita, Miguel. Alam mo 'yan. Pero hindi ko na kaya. Hindi ko na kaya ang kahirapan. Hindi ko na kaya ang paghihirap ng aking anak.
(Kinukuha niya ang isang maliit na bote ng lason mula sa kanyang bag. Nanginginig ang kanyang kamay habang binubuksan ito.)
Babae: Alam kong mali ito. Alam kong dapat akong sumuko sa mga pulis. Pero anong mangyayari sa aking anak? Sino ang mag-aalaga sa kanya?
(Ininom niya ang lason. Tumutulo ang luha sa kanyang pisngi habang nagsisimula siyang mapaubo at mahirapan huminga.)
Babae: Pasensya ka na, Miguel. Pasensya ka na sa lahat ng sakit na naidulot ko.
(Bumabagsak siya sa sahig. Lumalabo ang kanyang paningin at nararamdaman niyang unti-unting nawawala ang kanyang lakas.)
Babae: (Mahina) Ngayon, ligtas ka na, anak. Ligtas ka na.
(Namamatay siya. Ang kanyang kamay ay nakapatong sa larawan ng lalaki. Ang kanyang huling pag-iisip ay ang kanyang anak at ang kanyang pagmamahal.)
(Itim ang tanawin.)
Narrator: Ang bawat krimen ay may kwento. Ang bawat manggagawa ng krimen ay may dahilan. Pero ang karahasan ay hindi kailanman ang sagot. Lahat ng tao ay may karapatan sa katarungan, maging sino man sila.