Ang Babaeng Naghihintay
(Isang babae, nakaupo sa isang bench sa parke, nakatingin sa malayo. May hawak siyang lumang litrato.)
Babae: Alam mo ba, minsan naiisip ko kung ano kaya ang nararamdaman mo ngayon. Kung masaya ka ba, kung nakikita mo pa rin ang buwan, kung naririnig mo pa rin ang tawanan ng mga bata. Ako, naririto pa rin, naghihintay. Naghihintay sa araw na makita ulit kita, kahit na alam kong hindi na mangyayari.
(Tumingin siya sa litrato.)
Babae: Ang hirap pala, 'di ba? Ang hirap ng pag-ibig na hindi nagkaroon ng pagkakataon. Ang hirap ng pag-asa na alam mo namang wala nang patutunguhan. Pero alam mo ba, kahit na sobrang sakit na, hindi ko pa rin kayang kalimutan ang ngiti mo, ang lambing ng boses mo, ang pagmamahal na naramdaman ko sa mga mata mo.
(Luha ang tumulo sa pisngi niya.)
Babae: Siguro, hindi ako nag-iisa sa nararamdaman ko. Siguro, marami pa ring naghihintay, naghihintay sa isang taong hindi na babalik. Pero sana, sa paghihintay na 'yan, hindi tayo mawalan ng pag-asa. Sana, matutunan nating mahalin ang ating sarili, at ang mga taong patuloy na nagmamahal sa atin.
(Pinunasan niya ang luha niya at ngumiti ng mapait.)
Babae: Mahal kita. At kahit kailan, hindi ko ipagkakaila 'yan. Pero alam ko na kailangan kong magpatuloy, para sa sarili ko, para sa mga taong nagmamahal sa akin. At sana, sa paglalakbay na 'to, makita ko rin ang aking sariling liwanag.
(Tumayo siya at naglakad palayo, hawak pa rin ang litrato.)